Pohl Frederic - Gateway Za Błękitnym Horyzontem Zdarzeń - Korporacja Robina Broadheada

KORPORACJA ROBINA BROADHEADA

    Jeździliśmy właśnie z Essie na nartach wodnych po Morzu Tappajskim, kiedy zabrzęczało moje umocowane na szyi radio, podając informację, że w Fabryce Pożywienia pojawił się ktoś obcy. Poleciłem, żeby łódź natychmiast zawróciła i zaciągnęła nas z powrotem na długi odcinek nadmorskiej posiadłości Robina Broadheada, i dopiero wtedy powiedziałem Essie, o co chodzi.
     - Chłopiec? - przekrzyczała z trudem hałas wodorowego silnika i wiatr. - Skąd, u diabła, wziął się tam jakiś chłopiec?
     - Tego właśnie musimy się dowiedzieć - krzyknąłem w odpowiedzi. Łódka bardzo zręcznie podciągnęła nas zygzakiem na płytką wodę i zaczekała, aż wyskoczymy i zaczniemy biec po trawie. Kiedy stwierdziła, że nas nie ma, odpłynęła z warkotem wzdłuż brzegu.
    Ociekając wodą pobiegliśmy natychmiast do pomieszczenia naukowego. Zaczęliśmy przygotowywać instrumenty optyczne, a na ekranie holo ukazał się wychudzony, zabiedzony młodzieniec ubrany w coś, co przypominało rozciętą, krótką spódniczkę i brudną tunikę. Na pozór nie stanowił żadnego zagrożenia, ale do diabła, przecież w ogóle nie miał prawa tam się znaleźć!
    - Głos! - poleciłem i poruszające się wargi zaczęły przemawiać dostatecznie poprawną angielszczyzną.
    - Tak, do głównej stacji jest stąd jakieś siedem siedmio-dni, to znaczy tygodni. Często tu przylatuję.
    - Ale jak, na Boga? - Nie widziałem osoby, która mówiła, ale był to mężczyzna mówiący bez akcentu, Paul Hall.
    - Oczywiście statkiem. Czy wy też macie statek? Zmarli mówią tylko o podróżowaniu statkami. Nie znam żadnego innego sposobu.
    - Nieprawdopodobne - rzuciła Essie nad moim ramieniem. Nie odrywając oczu od ekranu cofnęła się i wróciła z aksamitnymi szlafrokami - jeden zarzuciła mi na ramiona, drugi na siebie.
     - Co to jest „główna stacja", jak myślisz?
    - Sam chciałbym to wiedzieć. Harriet? Głosy z ekranu ucichły i odezwała się moja sekretarka.
    - Słucham, panie Broadhead?
    - Kiedy on tam dotarł?
    - Około siedemnastu i czterech dziesiątych minuty temu. Oczywiście plus czas przepływu informacji na Ziemię. Odkryła go Janine Herter. Wygląda na to, że nie miała ze sobą kamery, więc otrzymaliśmy tylko dźwięk, dopóki nie dołączyli do niej pozostali członkowie załogi.
    - Jak tylko urwała, znowu dał się słyszeć głos postaci na ekranie. Harriet to bardzo dobry program, jeden z najlepszych, jaki Essie ułożyła.
    - Przepraszam, jeśli zachowałem się niewłaściwie - powiedział chłopiec i zamilkł.
    - Nie szkodzi - odezwał się po chwili milczenia Peter Herter. - Czy na głównej stacji są jeszcze inni ludzie? Chłopiec wydął wargi.
    - To zależy od tego - zaczął filozoficznie - jak zdefiniujemy pojęcie „człowieka". W sensie żywego organizmu naszego gatunku - nie. Najbliżsi tej definicji są Zmarli.
    - Czy jesteś głodny? Czy czegoś nie potrzebujesz? - odezwał się kobiecy głos Doremy Herter-Hall.
    - Nie, dlaczego?
    - Harriet? A co to było z tym niewłaściwym zachowaniem? - spytałem.
    Harriet lekko się zawahała.
    - No cóż. Doprowadził się do orgazmu, panie Broadhead. Na oczach Janine Herter.
    Wybuchnąłem śmiechem - nie mogłem się powstrzymać.
    - Essie - zwróciłem się do żony - Harriet jest chyba zbyt delikatna. - Ale nie z tego się śmiałem. Śmieszyła mnie absurdalność sytuacji. Mogłem się spodziewać wszystkiego. Dosłownie wszystkiego - Heecha, piratów kosmicznych, Marsjan, Bóg zresztą wie, czego, ale nie tego - nie pełnego chuci nastolatka.
     Z tyłu usłyszałem zgrzyt stalowych pazurów i coś mi wskoczyło na plecy.
    - Zjeżdżaj! - warknąłem.
    - Pozwól mu tylko przytulić się na chwilę do twojej szyi. Zaraz sobie pójdzie - poprosiła Essie.
    - Nie jest zbyt delikatny w swych odruchach czułości. Nie moglibyśmy się go pozbyć?
    - Na, na, galubka - próbowała załagodzić kłótnię, klepiąc mnie delikatnie po czubku głowy. - Chcesz przecież mieć Pełny Serwis Medyczny? Squiffy to jego część.
     Pocałowała mnie i wyszła z pokoju, zostawiając mnie z myślą, która, co dziwne, lekko i niepokojąco drażniła moje wnętrze. Zobaczyć Heecha! No cóż, nie zobaczyliśmy. A gdyby się tak stało?
    Kiedy pierwsi badacze Wenus odkryli ślady Heechów - niebieskawo błyszczące tunele, jaskinie w kształcie wrzeciona, przeżyli prawdziwy szok. Potem parę innych artefaktów - i kolejny szok. Jak one wyglądały? Były to zwoje metalu, które ktoś nazwał „wachlarzami modlitewnymi" (tylko czy Heechowie się modlili? A jeśli tak, to do kogo?). Były też błyszczące koraliki nazywane „ognistymi perłami", ale to nie były perły i nie miały nic wspólnego z ogniem. Potem ktoś odkrył asteroid Gateway - i to był największy szok, ponieważ znajdowało się tam kilkaset nadal funkcjonujących statków kosmicznych. Tyle że nie dało się nimi kierować. Można było wsiąść i lecieć - tylko tyle - a kiedy już się doleciało, można było odnaleźć coś, co było szokujące, szokujące, i jeszcze raz szokujące.
     Zdawałem sobie z tego sprawę. Przeżyłem szok w czasie moich trzech - nie, dwóch - zwariowanych misji. I potem jednej, w której nie było nic z szaleństwa. Dała mi bogactwo, ale pozbawiła kogoś, kogo kochałem. Trudno jedno albo drugie rozpatrywać w kategoriach szaleństwa.
    I od tamtej pory Heechowie, którzy wyginęli, albo zniknęli pół miliona lat temu, którzy nie pozostawili po sobie ani jednego słowa wyjaśniającego, kim byli, stali się cząstką naszego świata. Istniały same pytania, a niezbyt wiele odpowiedzi. Nie wiemy nawet, jak nazywali siebie - na pewno nie „Heechami", ponieważ to nazwa, którą wymyślili dla nich poszukiwacze. Nie mamy pojęcia, jak te odległe, podobne bogom istoty nazywały siebie. Ale nie wiemy też, jak Bóg nazywa siebie. Jehowa, Jupiter, Baal, Allah - to imiona wymyślone przez ludzi. Kto wie, pod jakim imieniem znali go Jego bracia?
     Próbowałem wyobrazić sobie, jak bym się czuł, gdyby nieznana istota w Fabryce Pożywienia rzeczywiście okazała się Heechem, kiedy usłyszałem spuszczanie wody w toalecie. Essie wyszła, a Squiffy pośpieszył do muszli klozetowej. Z posiadania Pełnego Serwisu Medycznego wypływają pewne niedogodności, a jedna z nich to wkurzający mnie ruchomy bioanalizator.
    - Marnujesz mój czas programowy - powiedziała Essie z wyrzutem i zdałem sobie sprawę z tego, że Harriet siedzi cierpliwie, czekając na polecenie, aby przekazać dalsze informacje o sprawach wymagających mojej uwagi. Na wszelki wypadek raport z Fabryki Pożywienia został nagrany i odłożony, więc Essie udała się do swego biura, by zająć się własnymi sprawami nie cierpiącymi zwłoki, a ja poleciłem Harriet, by zaczęła przygotowania do lunchu, a potem pozwoliłem jej wrócić do obowiązków sekretarki.
    - Jutro rano składa pan zeznania przed senacką Komisją Budżetową.
    - Tak, wiem, będę tam jutro.
    - Na ten weekend ma pan zaplanowane badania. Czy mam je potwierdzić?
    To kolejna niedogodność, która wynika z Pełnego Serwisu - Essie na tym zależy, jest dwadzieścia lat ode mnie młodsza i dba o to, żebym czegoś nie przeoczył.
    - No dobra, lepiej mieć to już z głowy.
    - Niejaki Hanson Bover zaskarżył pana do sądu i Morton chce z panem o tym porozmawiać. Doręczono wyciąg z pańskiego konta. Leży na biurku. Nie ma tam tylko akcji kopalni pożywienia, które zostaną uzupełnione dopiero jutro. Jest też kilka mniej ważnych wiadomości. Większością spraw zajęłam się sama - może pan się z nimi zapoznać w dogodnej chwili.
     - Dziękuję, to wszystko. - Ekran stał się przezroczysty, a ja zagłębiłem się w fotel i zacząłem rozmyślać.
    Nie musiałem oglądać wyciągu - wiedziałem dość dobrze, co zawiera. Handel nieruchomościami szedł dobrze; odrobina pieniędzy, którą zainwestowałem w uprawy morskie, miała przynieść w tym roku rekordowy dochód. Z niczym nie było kłopotów z wyjątkiem kopalni. Ostatnia Gorączka spowodowała duże straty. Nie mogłem jednak mieć pretensji do ludzi z Cody, że kiedy gorączka stu trzydziestu dni się zaczęła, nie wykazali większej odpowiedzialności niż ja. Ale spod ich kontroli wymknęły się jakoś termiczne odwierty i pod ziemią paliło się pięć tysięcy akrów iłu. Trzy miesiące zajęło nam doprowadzenie kopalni do stanu używalności i nadal nie wiedzieliśmy, ile to miało kosztować. Nic dziwnego, że ich bilans kwartalny się spóźniał.
    Ale to było tylko drobne niepowodzenie, a nie prawdziwe nieszczęście. Byłem zbyt wszechstronny, żeby zniszczyć mnie mogła jedna podłamana gałąź. Gdyby nie rada Mortona, w ogóle nie zawracałbym sobie głowy kopalniami pożywienia - dzięki wymuszonym limitom podatkowym stanowiły ciekawą propozycję. Ale żeby w to wejść sprzedałem większość udziałów w plantacjach morskich. Morton wymyślił, że nadal potrzebuję osłony podatkowej, więc założyliśmy Instytut Broadheada dla Badań Pozasłonecznych. Instytut jest właścicielem całego mojego kapitału, ale mam prawo wypowiadać się na temat jego działalności. Udało mi się go połączyć z Korporacją Gateway jako współwłaścicielem - to oni finansowali sondy do czterech wykrytych, lecz nie zbadanych źródeł metalu Heechów w pobliżu naszego systemu słonecznego, bądź w jego obrębie, a jednym z nich była Fabryka Pożywienia. Jak tylko udało im się tam dotrzeć, zorganizowaliśmy samodzielne towarzystwo eksploatacyjne, żeby się tym zajęło i teraz perspektywy rysowały się naprawdę interesująco.
     - Harriet! Chciałbym jeszcze raz mieć bezpośredni obraz z Fabryki Pożywienia - powiedziałem. Pojawiło się holo. Chłopiec nadal mówił podnieconym, wysokim i piskliwym głosem. Próbowałem pochwycić sens tego, co mówi: coś o Zmarłym (ale to nie był mężczyzna, ponieważ miał na imię Henrietta), który z nim rozmawiał (czyli nie był martwy?) o swojej wyprawie z Gateway (kiedy? dlaczego o niej nie słyszałem?). Wszystko to było takie skomplikowane! Wpadłem więc na lepszy pomysł.
     - Proszę Alberta Einsteina! - poleciłem. Holobraz zamigotał i ukazała się miła, wpatrująca się we mnie pomarszczona twarz.
    - Słucham, Robin? - odezwał się mój program naukowy sięgając po fajkę i tytoń, tak jak zawsze to robi, kiedy rozmawiamy.
    - Chciałbym usłyszeć najbardziej prawdopodobne dane na temat Fabryki Pożywienia i chłopca, który się tam znalazł.
    - Rozumiem - odparł ubijając kciukiem tytoń. - Chłopiec nazywa się Wan. Zdaje się, że ma około czternastu do dziewiętnastu lat, z prawdopodobieństwem przemawiającym za dolną granicą tego przedziału, i przypuszczam, że genetycznie jest w pełni istotą ludzką.
    - Skąd pochodzi?
    - Możemy się tylko domyślać. Mówi o „głównej stacji", prawdopodobnie innym artefakcie Heechów przypominającym poniekąd Gateway, Gateway Dwa, czy też Fabrykę Pożywienia, lecz nie charakteryzującym się żadną określoną funkcją. Wygląda na to, że nie ma tam innych istot ludzkich. Mówi o „Zmarłych", którzy, jak się wydaje, są programami komputerowymi takimi jak ja, choć nie ma jasności co do ich pochodzenia. Wspomina również o innych istotach żywych, które nazywa „Starcami", czy też „Żaboszczękowcami". Ma z nimi niewielki kontakt, a w rzeczywistości raczej ich unika. Ich pochodzenie jest niejasne.
    Wziąłem głęboki oddech.
    - To Heechowie?
    - Nie wiem, trudno mi nawet robić jakieś przypuszczenia. Zgodnie z brzytwą Ockhama można by sądzić, że istoty żywe nie będące ludźmi i zamieszkujące artefakt Heechów, to Heechowie - brak jednak na to bezpośredniego dowodu. Przecież wiesz, że nie mamy pojęcia, jak Heechowie wyglądają.
    I bardzo mnie podniecała ta myśl, że może wkrótce się dowiemy.
    - Coś jeszcze? Możesz mi powiedzieć, jak posuwają się próby przetransportowania fabryki?
    - Oczywiście - odparł przypalając fajkę. - Obawiam się jednak, że nie mam dobrych wiadomości. Wygląda na to, że obiekt jest w pełni zaprogramowany i kontrolowany. Na każdą naszą próbę odpowiada kontrakcją.
    Przedtem musieliśmy się gruntownie zastanawiać, czy zostawić Fabrykę w obłoku Oorta i jakoś transportować pożywienie na Ziemię, czy przyciągnąć całą Fabrykę. Teraz wyglądało na to, że nie ma już wyboru.
    - Czy jest tam...? Czy myślisz, że kontrolują ją Heechowie?
    - Nie ma żadnych podstaw, by tak sądzić. A w zasadzie zakładałbym, że nie. Wygląda na to, że to reakcja automatyczna. Tym niemniej - powiedział pykając z fajki - jest coś, co napawa optymizmem. Czy mogę pokazać ci kilka obrazów z Fabryki?
    - Bardzo proszę - odparłem, choć właściwie nie czekał na odpowiedź. Program Alberta jest uprzejmy, ale przede wszystkim inteligentny. Zniknął i miałem przed oczyma wizerunek chłopca - Wana pokazującego Peterowi Herterowi jak otworzyć coś, co wygląda na właz w ścianie korytarza. Wyciągnął stamtąd sflaczałe miękkie paczki w jasnoczerwonym opakowaniu.
    - Jak się wydaje, znalazły potwierdzenie nasze przypuszczenia co do natury tego artefaktu. To coś jest jadalne i, jak twierdzi Wan, nieustannie się odtwarza. Żywił się tym przez większą część swojego życia i, jak widać, cieszy się w zasadzie doskonałym zdrowiem. Obawiam się tylko, że teraz właśnie się zaziębił.
    Spojrzałem na zegar ponad jego ramieniem. Dla mojej wygody zawsze wskazuje właściwy czas.
    - A więc to wszystko. Informuj mnie, jeśli pojawi się coś, co zmieni twoje wnioski.
    - Oczywiście - odparł znikając.
     Zacząłem zbierać się do wyjścia. Rozmowa o jedzeniu uprzytomniła mi, że lunch powinien być już gotowy. A ja nie tylko byłem głodny, miałem także plany na poobiednią sjestę. Owinąłem się szlafrokiem i wtedy przypomniałem sobie wiadomość o postępowaniu sądowym. Tego typu sprawy to nic niezwykłego w życiu bogatego człowieka, ale skoro Morton chciał ze mną porozmawiać, pewnie powinienem go wysłuchać.
    Odpowiedział natychmiast. Siedział rozgorączkowany za biurkiem.
    - Zaskarżono nas - poinformował. - Zaskarżono Korporację Eksploatacji Fabryki Pożywienia, Korporację Gateway, ponadto Paula Halla, Doremę Herter-Hall, Petera Hertera, tych dwoje in propria persona, a także jako opiekunów pozwanej Janine Herter. Ponadto Fundację oraz ciebie osobiście.
    - Jestem przynajmniej, jak widać, w doborowym towarzystwie. Czy mam się tym martwić? Chwila milczenia.
    - Owszem, trochę - odparł z namysłem. - Oskarżenie wnosi Hanson Bover. Mąż Trish, czy może raczej wdowiec po Trish, zależy, jak na to spojrzeć. - Morton drżał odrobinę. To wynik usterki w jego programie. Essie ciągle zapomina, żeby go naprawić, ale ta usterka nie ma wpływu na jego kompetencje prawnicze, a mnie nawet odpowiada. - Zadeklarował się jako opiekun majątku Trish Bover i na podstawie tego, że ona pierwsza wylądowała w Fabryce Pożywienia, domaga się udziału we wszystkich zyskach, tak jakby sam uczestniczył w pomyślnie zakończonej misji.
    To nie było zabawne. Nawet jeśli nam się nie uda ruszyć tego cholerstwa, premia przy nowym rozwoju wypadków może sporo wynieść.
    - Jak może coś takiego zrobić? Podpisała przecież normalny kontrakt. Wystarczy go tylko przedstawić. Nie wróciła, nie ma prawa do udziału.
    - Tak będziemy musieli zrobić, jeśli znajdziemy się w sądzie. Masz rację, Robin. Tamta strona powołuje się na kilka precedensów. Może niezbyt oczywistych, ale jednak. Jej prawnik uważa, że choć stare, mają swoją wymowę. Najważniejszy dotyczy faceta, który podpisał kontrakt na pięćdziesiąt tysięcy dolarów, że przejdzie po linie nad Niagarą. Nie dostałby forsy, gdyby się impreza nie odbyła. Spadł w połowie drogi. Sąd uznał, że popis się jednak odbył, więc musieli wypłacić forsę.
    - Ależ to szaleństwo, Morton!
    - Takie jest prawo dowodowe, Robin. Ale, jak mówiłem, masz się martwić tylko trochę. Wydaje mi się, że nic nam się nie stanie. Nie jestem tego tylko pewien. Musimy w ciągu dwu dni się tam pokazać. A potem zobaczymy.
    - Dobra, zwijaj się, Morton - poleciłem i wstałem, bo teraz byłem już zupełnie pewien, że pora na lunch. Rzeczywiście, Essie właśnie schodziła i, ku mojemu rozczarowaniu, była kompletnie ubrana.
    Essie to piękna kobieta i jedną z przyjemności małżeństwa z nią było to, że co roku wyglądała lepiej. Objęła mnie za szyję i ruszyliśmy ku jadalni na werandzie.
    - Co się stało? - spytała po chwili spoglądając na mnie.
    - Nic, moja droga - odparłem. - Tyle, że planowałem po lunchu zaprosić cię na wspólny prysznic.
    - Ale z ciebie stary lubieżnik! - odparła ostro. - A może weźmiemy prysznic wieczorem, kiedy i tak idziemy do łóżka?
    - Wieczorem muszę być w Waszyngtonie. Ty jutro wyjeżdżasz do Tucson na konferencję, a w ten weekend muszę się zgłosić na swój przegląd medyczny. Nie ma to zresztą większego znaczenia.
    Usiadła przy stole.
    - Jesteś także godnym politowania kłamczuchem - zauważyła. - Zjadaj szybko, staruszku. Nie można się przecież za często kąpać.
     - Wiesz Essie, że jesteś cholernie zmysłowa. To jedna z twoich najwspanialszych cech.

    Kwartalny bilans moich udziałów w kopalni pożywienia znalazł się w moim apartamencie w Waszyngtonie przed śniadaniem. Było gorzej, niż przypuszczałem. Co najmniej dwa miliony dolarów spłonęły pod wzgórzami Wyoming, a następne pięćdziesiąt tysięcy szło z dymem każdego dnia, dopóki nie wygasną pożary. Jeśli w ogóle wygasną. Nie oznaczało to jeszcze większego nieszczęścia, ale mogło zamknąć mi dostęp do dość łatwych kredytów. I nie tylko ja o tym wiedziałem, bo do momentu, kiedy dotarłem do sali przesłuchań senatu wydawało się, że wiedział o tym cały Waszyngton. Złożyłem krótkie zeznanie, jakie już składałem wcześniej, a kiedy skończyłem, senator Praggler schował protokół i zabrał mnie na obiad.
    - Nie mogę cię rozgryźć, Robin. Czy ten pożar nie zmienił wcale twoich poglądów na niektóre sprawy? - spytał.
    - Dlaczego? Ja myślę długofalowo. Potrząsnął głową.
    - Masz znaczny udział w kopaniach pożywienia, a tutaj obstajesz przy podwyższeniu podatku od kopalni. Nic z tego nie rozumiem.
    Wyjaśniłem mu to wszystko od początku. Jako całość, kopalnie pożywienia bez problemu mogłyby sobie pozwolić na zainwestowanie, powiedzmy, dziesięciu procent dochodu brutto w przywracanie Górom Skalistym ich właściwego wyglądu po wydobyciu iłu. Ale żadne przedsiębiorstwo nie mogłoby się na to zdobyć w pojedynkę. Gdybyśmy to zrobili, stracilibyśmy konkurencyjną pozycję i każdy mógłby nas wykupić po zaniżonych cenach.
    - Więc jeśli to przeprowadzisz, Tim - rzekłem - wszyscy będziemy zmuszeni tak zrobić. Ceny żywności wprawdzie wzrosną, ale niewiele. Moi księgowi uważają, że od ośmiu do dziewięciu dolarów rocznie na osobę. I znowu będziemy mieli prawie dziewiczy krajobraz.
    - Jesteś niesamowity - zaśmiał się. - Dlaczego nie kandydujesz do senatu? Przy tych wszystkich twoich dobrych uczynkach i forsie, nie mówiąc już o tym - wskazał głową na bransolety podróżne, które nadal nosiłem, trzy dla oznaczenia trzech misji, a każdą zdobyłem na Gateway pokonując piekielny, paraliżujący mnie strach.
    - Nie chcę, Tim. Poza tym, gdybym kandydował z Nowego Jorku byłbym twoim rywalem, albo Sheili. A tego bym sobie nie życzył. Poza tym, zamierzam przeprowadzić się z powrotem do Wyoming.
    Poklepał mnie po ramieniu.
    - Ten jeden raz ucieknę się do trochę staroświeckiej zagrywki politycznej. Postaram się przeforsować tę poprawkę, choć diabli wiedzą, co twoim rywalom przyjdzie do głowy, żeby temu zapobiec.
    Kiedy się rozstaliśmy, powlokłem się z powrotem do hotelu. Nie było żadnego powodu, żeby w pośpiechu wracać do Nowego Jorku, bo Essie i tak przebywała w Tucson, więc postanowiłem spędzić resztę dnia w moim apartamencie w hotelu w Waszyngtonie. Jak się okazało później, była to zła decyzja. Ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałem. Zastanawiałem się, czy przeszkadza mi to, że nazywają mnie „dobroczyńcą". Mój dawny psychoanalityk doprowadził mnie do momentu, w którym chętnie przyjmowałem uznanie za rzeczy, które, jak mi się wydawało, na to zasługują. Ale większość tego, co robiłem, robiłem dla siebie. Poprawka „rewegetacyjna" nie kosztowałaby mnie ani grosza - straty wyrównalibyśmy podwyżką ceny, tak jak mówiłem. Pieniądze, które wkładałem w kosmos, mogły przynieść dolarowe zyski i tak pewnie będzie, a inwestowałem je w kosmos, ponieważ moje pieniądze właśnie z kosmosu pochodziły. Ponadto, miałem nie załatwioną sprawę, gdzieś tam, daleko. Siedziałem sobie przy oknie na podłodze hotelowego poddasza, na czterdziestym piątym piętrze, patrząc w kierunku Kapitelu i pomnika Waszyngtona i zastanawiałem się, czy moja nie załatwiona sprawa jeszcze żyje. Taką miałem nadzieję. Nawet jeśli nadal mnie nienawidzi.
     Wspomnienie o nie załatwionej sprawie skierowało moje myśli ku Essie, która teraz powinna być już w pobliżu Tucson, i to napełniło mnie lekkim niepokojem. Zbliżał się kolejny atak gorączki stu trzydziestu dni. Nie pomyślałem o tym dostatecznie wcześnie. Nie podobało mi się, że znajdzie się trzy tysiące kilometrów z dala ode mnie, gdyby przypadkiem okazało się, że to ostry atak. I chociaż nie jestem osobą zazdrosną, gdyby to miał być atak łagodny, lecz lubieżny i rozpustny - takie przynajmniej zdarzały się teraz coraz częściej - zdecydowanie wolałem, żeby to ze mną była lubieżna i rozpustna.
     Czemu nie? Wezwałem Harriet i poleciłem jej zrobić mi rezerwację na popołudniowy lot do Tucson. Stamtąd równie dobrze jak skądinąd, a nawet w o wiele przyjemniejszych warunkach, mogłem doglądać interesu. A potem wziąłem się za swoje sprawy. Przede wszystkim Albert.
    - Nic nowego - powiedział. - Z wyjątkiem tego, że jak się zdaje, chłopiec jest bardziej przeziębiony.
    - Poleciliśmy grupie Herter-Hall zastosować zwykłe antybiotyki. A także środki tłumiące objawy. Ale przecież dostaną tę wiadomość dopiero za kilka tygodni.
    - Czy to coś poważnego? Zmarszczył czoło pykając fajkę.
    - Wan nigdy nie miał kontaktu z większością wirusów i bakterii - odparł. - Więc nie mogę postawić żadnej ostatecznej diagnozy. Ale nie, mam nadzieję, że nie. Ekspedycja ma w każdym razie zapasy leków i sprzęt, aby poradzić sobie z większością schorzeń patologicznych.
    - Czy dowiedziałeś się o nim czegoś więcej?
    - Nic, co zmieniłoby moje dotychczasowe przypuszczenia. - Pyk, pyk. - Jego matka była Hiszpanką, a ojciec Anglikiem pochodzenia amerykańskiego. Obydwoje byli poszukiwaczami z Gateway. Tak się przynajmniej wydaje. Poszukiwaczami były prawdopodobnie również istoty, które nazywa „Zmarłymi", choć nadal nic pewnego nie wiadomo.
    - Albert, przejrzyj stare misje z Gateway. Co najmniej sprzed dziesięciu lat. Może ci się uda znaleźć jakąś z Hiszpanką i Amerykaninem, taką, która nie powróciła.
    - Ma się rozumieć! - Pewnego dnia będę go musiał poprosić, żeby przerzucił się na bardziej urozmaicone słownictwo, ale nawet taki, jaki jest, funkcjonuje bardzo dobrze.
    - Nie znalazłem takiej misji - odpowiedział prawie natychmiast. Jest jeden statek, na którym leciała Hiszpanka w ciąży, a który ciągle jeszcze nie powrócił. Czy wyświetlić to na ekranie?
    - Ma się rozumieć - odparłem, ale nie jest zaprogramowany, żeby wychwycić takie niuanse. Zdjęcia niewiele dały. Nie znałem tej kobiety; była na Gateway długo przede mną. Przeżyła misję w Piątce, w której zginął jej mąż oraz trzej członkowie załogi. Potem wzięła Jedynkę i nikt już o niej więcej nie słyszał. Była to jedna z tych misji, na które po prostu trzeba pojechać i zobaczyć, co się z tego będzie miało. Jej się trafiło dziecko gdzieś hen, daleko.
    - Ale z tego nic nie wynika na temat ojca Wana.
    - Nie, Robin. Tyle, że może uczestniczył w innej misji. Jeśli założymy, że Zmarli mają jakiś związek z misjami, które nie powróciły, to przecież tych misji było kilka.
    - Czy chcesz przez to powiedzieć, że Zmarli to poszukiwacze?
    - Ma się rozumieć, Robin.
    - Ale jak to możliwe? Czy chcesz powiedzieć, że zachowały się ich mózgi?
    - Wątpliwe - odparł, na nowo zapalając w zamyśleniu fajkę. - Nie mamy dostatecznych danych, ale powiedziałbym, że możliwość przechowywania mózgu w całości to prawdopodobieństwo nie większe niż jeden do jednego.
    - A jakie są inne możliwości?
    - Może to odczyt chemicznej zawartości pamięci - niewielkie prawdopodobieństwo, być może jeden do trzech. Ale i tak w tym przypadku największe. Dobrowolny zapis przez podmioty - gdyby na przykład nagrywali jakoś na taśmę swoje wspomnienia - niskie prawdopodobieństwo - góra jeden do zero zero jeden. Bezpośredni kontakt umysłowy - coś, co można by nazwać pewnego rodzaju telepatią - prawdopodobieństwo w przybliżeniu takie samo. Nieznane sposoby - jeden do pięciu i więcej. Oczywiście, Robin - dodał pospiesznie - musisz zdać sobie sprawę z tego, że te szacunki opierają się na niedostatecznych danych i nieodpowiednich hipotezach.
     - Przypuszczam, że zrobiłbyś to lepiej, gdybyś mógł bezpośrednio porozmawiać ze Zmarłymi.
    - Ma się rozumieć, Bob. I właśnie zamierzam poprosić o takie połączenie przez komputer pokładowy misji Herter-Hall, lecz wymaga to uprzedniego szczegółowego zaprogramowania. To niezbyt dobry komputer, Robin. - Zawahał się przez chwilę. - Słuchaj, jest jedna interesująca sprawa.
    - Co takiego?
    - Jak wiesz, kiedy odkryto Fabrykę Pożywienia dokowało na niej kilka dużych statków. Od tamtej pory Fabryka jest pod ścisłą obserwacją i liczba statków pozostała ta sama - nie licząc statku wyprawy Herter-Hall, no i oczywiście tego, którym dwa dni temu przybył Wan. Ale nie ma pewności, czy to te same statki.
    - Co takiego?
    - To jeszcze nic pewnego - podkreślił. - Statki Heechów są do siebie bardzo podobne. Ale szczegółowe analizy zbliżeń wykazują odmienne ukierunkowanie przynajmniej jednego z dużych statków. A możliwe, że wszystkich trzech. Tak jakby statki, które tam były, oddaliły się, a zadekowały nowe.
    Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach.
    - Albert! - słowa z trudem przechodziły mi przez gardło. - Czy wiesz, co to może znaczyć?
    - Jasne, Robin - odparł uroczyście. - Że Fabryka Pożywienia nadal funkcjonuje. Czyli, że nadal przetwarza gazy kometarne na pożywienie CHON. I gdzieś je wysyła.
    Z wysiłkiem przełknąłem ślinę, a Albert mówił dalej.
    - Ponadto stwierdzono duże jonizujące promieniowanie w otoczeniu. Przyznaję, że nie wiem, skąd się bierze. - Czy jest groźne dla grupy Herter-Hall?
    - Wydaje mi się, że nie. Nie bardziej, niż na przykład programy piezowizyjne. Nie chodzi o ryzyko. Zagadką jest dla mnie tylko jego źródło.
    - Czy nie możesz ich poprosić, żeby to sprawdzili?
    - Ma się rozumieć, Robin, już to zrobiłem. Ale odpowiedź dotrze dopiero za pięćdziesiąt dni.
    Zwolniłem go i zagłębiłem się w fotelu, żeby pomyśleć o Heechach i o wszystkich związanych z nimi osobliwościach.
    I wtedy się zaczęło.
    Mój fotel jest skonstruowany tak, by zapewnić maksimum wygody i stabilności, ale tym razem omal się nie wywaliłem. W ułamku sekundy opanował mnie ból. I nie tylko ból - byłem oszołomiony, zdezorientowany, miałem nawet halucynacje. Czułem się jakby za chwilę moja głowa miała pęknąć, płuca trawił mi ogień. Nigdy nie czułem się tak chory - psychicznie i fizycznie. I jednocześnie zaczęły mi się przesuwać przed oczyma jakieś niewiarygodne orgie seksualne.
    Chciałem wstać - nie mogłem. Opadłem z powrotem na fotel zupełnie bezradny.
    - Harriet! - wykrztusiłem. - Wezwij lekarza! Minęły trzy pełne sekundy zanim odpowiedziała, a obraz, który się pojawił, migotał gorzej niż obraz Mortona.
    - Panie Broadhead - odrzekła, dziwnie zmartwiona. - Nie potrafię tego wyjaśnić, ale wszystkie łącza są zajęte. Ja... ja... ja... - Nie tylko powtarzał się jej głos, jej głowa i ciało wydały mi się krótką pętlą taśmy video, ciągle od nowa odtwarzającej ten sam początek słowa i przewijającej się do początku, żeby wszystko rozpocząć od nowa.
    Spadłem z fotela na podłogę i moją ostatnią logiczną myślą było:
    - To Gorączka.
    Jej nawrót. Gorszy niż kiedykolwiek przedtem. Być może gorszy niż potrafiłbym przeżyć, i tak ostry, tak bolesny, przerażający, psychotycznie dziwny, że wcale nie byłem pewien, czy chcę go przeżyć.

Strona główna Indeks